YÜZ GÖRÜMÜ BELLEMİŞKEN ŞAİR ŞİİRİ

Hiç mi hiç, içmişliğim şiiri belki de endamlı bir vazgeçiş iken sefil yüreğin nüktesi.

Israrla söküyorum dikişlerini dünün

Bazen bir sarkıt

Bazen dolunay

İhtiva ettiğim o parıltı

Aşkta kıyama durduğum kadar

Kıyılır hem de nasıl kıyılır

İçi şiirin

Deminde öfkenin

Pekişen hasretin

Ve sınandığı kadar

Şairin dirayetinin…

Nüfuzlu bir haykırıştır kalemin başkaldırdığı

Nazenin bir ruh bazen üstüne üstüne gelen

Güruh.

Meylettiğin na’şın

Mahal verense güne

Dün mizaçlı göğün

Yükseldiği kadar da yüreğin

Ah, o çözülmeyen

Kördüğümü.

Muhtevası sanrılardan ırak

Mühimmatı

İmgelerden ibaret

Sağdıcı kalbin

Karaborsaya düşmüş ucuz aşkların

Akıbeti…

Bana ne bana ne?

Nefsine tapınmışken cihan

Benden bana uzanan o yolun

Tabiri caizse

Fıtratıma sığmayan duyguların…

Nasıl ki rol kestiği aşikar

Uzamında gölgelerin

Bir kavruk sızı

Bir kanamalı gün daha

Mahal verirken şairin ruhunda açan

Sözcüklerle örülü saçlarından

Yetmezmiş gibi gözlerinden

Işık saçan

Nur yüzlü bir vaveyla…

Ket vurulası dem.

Kat izinde derlenen

Gıyabında şiirin

En elzem

İlhamın derdestliğinde

Acının bağlanan basiretinde

Açmakla mükellef mademki şair o kara kutuyu

Ya, infilak etmezden öncesi

Kandığı kadar tatlı diline evrenin.

Tevazu yüklü bir coğrafya

Şair ve şehir adeta kor yüklü bir yarım ada.

Yürekse ana kıtası

Yâdında ömrün

Bir köşede kıstırılası

Çok mu elzem hani?

Yalnızlığın kesilen faturasında

Dile gelir iken kalem

Dilimlenirken matem

Dilemması ömrün

Haznesinde göğün

Çaputlar bağlı o kuru ağacın gövdesinden

Firar eden çiçeklerin kuşların

Reçinesinde saklı iken kıyam

Kıymet bilmese ne ki ne cihan?

Ah, nazenin yüreğim

Defalarca kıtladığımsa geri dönmediğim

O ölümüne ettiğim yemin

Yedieminde unutulmuşluğum ne ki?

Sekizine ulaşamadığım şehri İstanbul’un

Cenk ettiğim Yeditepe’si.

Namert rüzgâr

Saklı dirayette vuku bulduğu kadar

Kanamalı imgelerin yüz bulmadığı

Oysaki yüz görümü bellemişken şair şiiri.