VE İŞTE ŞİİR OLUP DÜŞTÜM YOLA

Meyvesini topluyorum yitik zamanların

Zahir tehlikede kuluçkada saklı rüyalarım

Debdebeli hüzünlerden geçtim

Matemin teninde saklı neferiyim ömrün

Katıksız haz etmediğim hangi zalimse

Zanların uçuştuğu pencerem

Saklı tuttuğum izdivacı mutluluğun

Damlayan alnımın teri

Kuytularda beklediğim değil yalan

Teneffüs ettiğim baharın zifaf gecesi

Ne zamanki ulaştı şehre

Ve işte şiir olup düştüm yola

O gece: hani, erdiğim

Aralıksız eridiğim

Bozguna uğramış maktulüyüm esaretin

Hancı yolcu misali:

İki kapılı han, zaaflarımsa sunulmuş menüsüne gizemin

Takıp takıştırdığım ziynetim gibidir benim asaletim

Öykündüğüm kimse olmadı madem ömrün

Bile ihanete uğradığı o dar koridorlu mahzende

Ölüdür dikenlerim

Açmayı bir ömür ertelediğim

Yosun gözlü şarkılar belki de tek minnet ettiğim

Yoksa kalır mıydı yolda tam da zafere ererken?

Hengâmesi bulutların

Ölü bedenim siperde saklı

Ölümlü yalnızlığım sonunda kavuştu Rabbine

Teyakkuzda geçen onca zaman

Hüviyetim tescilli meleklerin zaptında

Aşka kanat açtığım ne ki

Yaralı yüreğin fermanı

Çoktan ulaştı Tanrıya.

Rozetim, çıktığım ringin çitleri

Çitilediğim saçlarım

Çivisi çıkmış beyhude dünyanın

Beylik değildir acılarım

İçimi açtığım sadece mevsimin

Solan yüzünde kendime rastladığım

Tuşa getiren isyankârların sorusuna elbet vardır

Cevabım

Bilsinler ki; künyemde saklıdır ölüm tarihim

Kadere meylettiğim

Haksızlığa uğradığımda aklıma sahip çıkmanın

Zorluğu ne ki yeter ki bir teselli versin

Rabbin tecelli ettiği her izlekte

Yolumdan dönmem asla

Yolsuz kalmış olsa ne ki firarım?

Kilit vurduğum kalbim

Adeta zıpkın yediğim bir ömür

Himayesindeyim madem kaderin

Hicranıma dahi sadığım

Varsın şiirler olsun sandukamda saklı

Beklemeye aldığım bahar

Ha bu gün ha yarın

Elbet dayanacaktır kapıma.