EL FRENİ TUTMAYAN BİR HÜZÜN

Hangi yara hangi ara büyüdü ise…

Yoksa yangın mı demeliydim teklerken iç sesim

Tevazu yüklü gönlün mimarı

Acı ve umutla kapışan hüzün

Göğün de menfaati adına

Savsaklandığım kadar cihandan

Sökük dikişlerime de bir el atmalı hani

Elbet gücüm kalırsa ölen zamandan

İtibarlı bir ölüm diliyorum Tanrıdan:

Sessiz ve acı çekmeden

İkilettiğim değil

İnlediğim hiç değil

İki nefes

Ve de sonsuz heves

Beylik değil lakin isteklerim

Berhudar olmalı da dünde kalan gülücüklerim

Güme gitse ömür ne ki

Meylettiğim sabır ve şükür

Başımı okşayan o deli rüzgâr

Annemin titrek ellerinde saklıdır

Dilerim ki uzun bir ömür

Bir baz istasyonu

Ya da yapay zekâ

Uzağında olduğum kadar cihanın

Ruhuma konuşlu damga

Veda edemediğim bir duygu

Adı umut

Varsın tutulsun nutku

Yalnızlığımın

Keyfe keder yaşadığım mı?

Yoksa bir çentik daha da attım mı güne

Devinen ne çok yalan

Miski amber kokan

Devirdiğim potlar

Ve işte ruhumun kat izi saklı şiirde

Ne putlaşan ne yalnızlaşan

Ne de caka satan

Bir tufan ki içimde esen

Sandık dolusu külden de geride kalmadı eser

Düşmanım dostum

Kırılan bir cam

Kırgın mizacım

Çekip gidemediğim kendimden

Hem de yol yakınken

Ve el freni tutmayan bir hüzün

Bir de dillendirdiğim nice masal

Hasretin kalbinde

Dünün kabrinde

Nefsime vermediğim değer kadar

Nefesim tükenene değin

Tüketilmiş ne kaldıysa artık geride

Ve işte semiren mevsim

Endamına yenik düştüğüm

Bir esinti bir de nice ayrıntı

Aksayan ayaklarında şiirin

Ve işte sihirli bir dilemma

Renklerin uyumunda saklı

En çok da beyazın saflığı

Karanlığa ne hacet

Yüreğimde örülü umut ve sevgi ve hicret

Artık gidebildiğim kadar yol nerede ise