KOTASI DOLMUŞ OLSA NE Kİ ÖMRÜN

Kanamalı bir imge tahayyül ediyorum ki d/okunmalı kalbime

Sözcüklerle özdeş zemheride saklı,

Gece

Yüzlü kadınların lafügüzafı

Ve de beylik söylemlerden uzak

Kangren olmuş ömre ise kurulan en büyük tuzak

İki yakalı iklimler gibi

İki yakası hem sırdaş hem sığınak

Hem de sağanak misali

İçime yağan nurun şahsına münhasır sevgisinde

Kotası dolmuş olsa ne ki ömrün?

Rotasını kaybetmiş efkârın

Muadili olsa ne ki insan?

Beti benzi atmış bir kere yalanların

Ve çocukken inandığımız masalların

Rötarlı gelişi ve de mutluluğun:

Geçkin kadınlar geçimsiz adamlar

Ve muhterem ruhlar

Bir düş’ ün daha kabrini ziyaret ettiğim kadar

Düş misali aldığım her soğuk duş

İklimler ve ikilem yüklü serzenişler

Müdavimi göğün yerküreden uzak geçen ömrün

Hem kasidesi

Hem kaidesi

Yıkılmaya mazhar

Ölüden bozma canlı cenaze

Yaza durduğum her şiir ve benzeri

Sükûtu hayale uğramış ise hele ki insan

Ve işte idare lambasına doluşan nice isyan

Ve de pervanelerin ölü ve yanık kanatları

Pedal çeviren bir zümre ki

Zuhur eden mesafede kilit noktası

Hem ömrün hem ölümün hayırlısı

Elim kalem tutarken

Tutamadığım o iğne en çok da çuvaldızı

Batırdığım kendime

Ve işte dikiş tutmayan söküklerim

Dalaşan itin nasıl ki değilken umurunda ölü masumiyetin

Dişli bir tarak

Deşen ruhumu yeknesak

Düşlerin uçuşan tülüne yağan sağanak

Üstü örtülü bir metanet

Aşkla edilen ibadet

Eşiği geçti mi de insan değil mi ki huzura delalet…