KENDİMİ SEVMEK MEĞER NE GÜZEL BİR MASALMIŞ

Ruhumdaki yaygara dümeni kırmaktan ziyade kendimi hırpaladığım o metruk gezegende biteviye saklandığım ve de anamın ak sütü gibi helaldir sevgim önce yüce Rabbime sonra meleklere ve seferi ıssızlığımda lakayt olmadığım kadar hayatla içimi deşmenin bin bir hali varsa yoksa beni kalbimden vuranlar müsamaha gösterdiğim kadar kâinata ve içimdeki çocuğa ve işte sonunda meylettiğim istikametteyim:

Meğerse sevmek kendimi ne güzel bir masalmış.

Öykündüğüm bir Allah’ın kulu da yok hani, meylettiğim kadar yalnızlığa ruhuma sunulan duygular meğerki güzel bir armağanmış.

Hazzın değil haizi olduklarımın izini sürüyorum

Müptelası olduğum sevgimin şimdi kalan son

Kırıntısını da sunmuşken kendime

Biliyorum da kabrime girmek için henüz çok erken

Kalbime girmekse en güzeli en kolayı

Bir sema bir seda bir de akıbeti hayatın

Renklerin en güzelini misafir eyliyorum

Sazlığında cihanın

Sahanlığında renklerin

Sandığım salındıkça akça pakça teninde aşkın

Kutsanmış şarkılardan

Çıktığım yolda

Çıtkırıldım kala kaldığım düzeneğin güzergâhında

Bir hışımla kendimden kaçtığım

Zamanların ve hükümlerin

Yargıcı olmuşken de hayatın

Ve işte bir ömür kendime yüklendiğim

Bir gazabın satır arasına da şerh düştüğüm

Kaykıldıkça zemin

Varsın kalsın sonsuza değin

O kördüğüm

Kuru kuru sevdiğimin fısıltıları

Çıkmışken ayyuka

Kurunun yanında yanan yaşın

Ruhlara savrulan leşin

Tuzağına düşmediğim kadar dünya savaşlarının

Rabbimle hemhal

Küskünlüğüm kendime artık değil mezara kadar

Mihenk taşı ömrün

Şiirlere kayıt açtığım

Hazan iken rüştünü ispatlayan

Varsın reşit addedilmesin

İçimde saklı zaman

Ve o manifesto

Hükmeden olsa da insan

Hazır ol da neşreden

Gaipten gelen hüsran

Bir minval

Belki de bir mikado çöpü

Bir sapak

Saplantı olmayan hüzün denen revnak

Sancı

Ve afalladığım düş misali

Önüme düş, diyenlerin kırık sazı

Meali belirsiz

Mizacı hükümsüz

Mihrabındaki esinti

Renklerinse en asili

Pembeleşen rüzgârın

Gamzelerinde sevdanın

Masallar aştığım

Mesafeleri yok saydığım

Varsın olsun sonsuzluğun son durağı

İlkim

İndimde indiğim

Sadece bir tek öyküm de yok benim

Seferi sessizliğinde evrenin

Saydam bir kurşun

Sezilerin

İniltisinde göz göze geldiğim

Çocukluk resmim

Mevsimin bitimsiz nazından

Ayrı düşemediğim kadar

Niyazımla dolu dolu içim

İçtiğim bir avuç suda dahi boğulabilirdim oysa vakti zamanında

Varsıl bir istikametin

Kuş b/akışı hasreti içime çektiğim

Göğün kayıp mıntıkası

Göğsümde saklı rüzgârı

Avuçlarımda saklayıp içimdeki çocuğa serptiğim

Münferit hecelerin güzergâhı

Adaklar adadığım yeni bir hayatın rengi ve mizacı

Bense öncemde asla kendimi böylesine dingin bellememiştim

Bir nizam

Bir metafor

Bir sarmal

Varsa yoksa sevgiyle hemhal…