BİR KALE DUVARIDIR KALEMİM...

Hüzne b/andığımsın

kalemin isyanında yanan odun ateşi

bense otağı kurduğum kadar

mermerden mezar başlığımda

alıntı sözcükleri kovup da kapımdan

koyuverdiğim kadar yorgunluğumu

ihtimamla acı çekiyorum

aşkın küskün sesinde saklı

nazımdan arda kalan son bir gülücük

armağan ettiğim

yâdımın na’şında

sere serpe uzanmış kalemin tıknefesinde

saklı tutulası ölü nefsin

iz düşümünde batıl bir hicranla

soyutlandığım kadar hayattan

varsın olsun son tutamağım şiir

varsın olsun varsıl bir duygu

aşkın hicrinde yandığımın ertesi

hicreti evrenin

ve köpüren denizin öfkesinde

boğulan bir çiy tanesi

olmanın verdiği özgün hüzünle

hürriyetimi kuşatıyorum

yazdığım sözcüklerden arda kalan

bir gölge misali

yine kapımdan kovduğum

dünümün arifesinde

günde saklı yarının

şimdiden verilmiş hükmüne

rest çektiğim kadarım

ve kerelerin hicabında

adeta bir kale duvarıdır

kalemin izine bandığım yankısı gizin

eşleşen nice hüzün bir Haziran sabahı

uyuya kaldığım kadar şaşkın

kış güneşine sadık dalımla

ve açmayı ertelediğim goncanın niyazında

çöreklenen hüzün denen

dehşetengiz acıların isyanıdır

yazmaya durduğum her gün

her yeni şiir nasıl ki benden ayrılmaz bir parça…